Flarden van Réunion. Snorkelen, zonnen, de creoobe keuken, een zorgeloos leven..., dot voorspellen de brochures over dit Frans-Afrikaanse eiland in de Indische Oceaan. Wandelen kan ook, als je je maar goed voorbereidt.

 

Wandelen op Réunion

Bereid je voor op een niet zo makkelijk bergachtig terrein, en tropisch en regenachtig weer. De dorpjes waar je passeert, de vriendelijke mensen en een schitterende plantengroei compenseren de ongemakken echter ruimschoots.
Over het eiland lopen twee GR-paden:
. R1: lus van 60 km rond de Piton des Neiges, en door drie cirques (o.a. van Mafate) - 3 tot 6 dagen.
. R2 doorkruist het eiland van noord naar zuid (150 km) en gaat door twee cirques (Mafate en Cilaos) en de vulkaan Piton de la Fournaise. 7 tot 12 dagen. Zeer afwisselend bergachtig landschap. Dankzij het vele logies kan je zelf een tocht uitstippelen op de 1000 km gemarkeerde paden. Zowel de Routard als de Lonely Planet doen suggesties.

De temperatuurshock
Als we om 8 uur's morgens uit het vliegtuig stappen, is het al broeierig warm: 25 graden meer dan de avond voordien in Parijs. Met een huurautootje vluchten we naar L'Hermitage, een badplaatsje met heel veel toeristen en voor ons alleen een kamertje met balkonnetje, tropisch tuintje en airco. Zwemmen of gewoon in het water lopen is er fantastisch: tussen de koralen krioelt het van de kleurrijke vissen.
Réunion lijkt verrassend op Frankrijk: wegen, verkeersborden, winkels... Op straat tref je echter een mengelmoes van mensen aan. Réunion werd in 1545 ontdekt en ongeveer een eeuw later bevolkt door Franse gelukszoekers. Zij importeerden al vlug slaven - des Cafres - uit Mozambique om te werken op de koffie, saffraan, vanille en later suikerrietplantages.
In 1848 werd de slavernij afgeschaft. Andere nationaliteiten dienden zich aan om het werk over te nemen: Malabars (India), Zarabes (Indische Islamieten), Chinezen, Malgaches (Madagascar) etc. Ondertussen kiezen ook steeds meer Z'oreilles, Europese Fransen, voor een leven op Réunion. Allen, behalve deze laatsten, hebben het Creools, een leuke variatie van het Frans met aparte woordenschat, gemeen.
"Nee, meneer, er is geen racisme tussen blank en zwart. Wie is hier touwens blank of zwart? Bijna alle nuanceringen lopen hier door elkaar. Blanke ouders krijgen soms een pikzwarte baby, een kwestie van voorouders, geloven of niet. 40 % van de bevolking is werkloos, dat is veel erger. Zo krijg je een racisme tussen arm en rijk," vertelt ons een oudere vrouw.

Alleen te voet bereikbaar
We moeten nog even langs het het Maison de la Montagne in Saint-Denis. Onze logiesreservaties voor tijdens onze trekking zijn probleemloos online geregeld, maar we moeten nog documenten afhalen. De gîte de la plaine des Chicots konden we niet reserveren, volzet, maar ondertussen is er weer plaats vrijgekomen. "Je hebt alle tijd om er aan te komen," overtuigt de bediende ons. "Een drietal uurtjes zijn zeker voldoende."
Ons huurautootje laten we bij het wegeinde op een hoogte van 1100 meter achter. Een leuk pad volgt: tropische plantengroei, reuzegrote datura's, mooie uitzichten. Om 6 uur begint het te schemeren, een kwartier later is het pikdonker. Het paadje wordt glibberig en is soms moeilijk te onderscheiden. Ons lampje helpt ook niet zoveel. Na een nijdige klim staan we plots voor een groot verlicht huis, oef...
De volgende morgen staan we op de Roche Ecrite (2277 m), met weids uitzicht over de Cirque de Mafate, een enorme uitgedoofde vulkaankrater, ondertussen volledig groen en met 800 permanente bewoners. In tegenstelling tot de Cirque de Cilaos en de Cirque de Salazie zijn er geen wegen aangelegd en is er geen gemotoriseerd vervoer in Mafate mogelijk. Verplaatsingen gebeuren te voet of per helikopter. Toeristen met genoeg geld cirkelen met een lawaaierige helikopter over de Cirque. Wij hebben gelukkig niet zoveel geld en gaan te voet.
La Nouvelle, de hoofdplaats met bakker, taverne en 3 gîtes, bereiken we na een afdaling tussen de "tamarins". De tamarinde is een grillig scheve loofboom, die slechts op vochtige grond in tropische omstandigheden groeit. Het pad naar Roche-Plate is vrij zwaar. De helling die we afdalen is onbeschut voor de zon. Langs de andere kant moeten we omhoog. Helemaal beneden is er nog een verrassing: nergens is er een brug te bespeuren. Waden met water tot broekhoogte kan, maar is moeilijk met de gladde stenen.
Even voordien kruisten we een groepje kinderen. Ze gingen hun marna bezoeken die in La Nouvelle schoonmaakte. Het oudste meisje - we schatten haar 12 jaar - droeg een jonger broertje, ook door de rivier. "Is het nog ver, mijn-heer?" Is dit Frankrijk of Afrika?

Roche-Plate is een zalig oord. De huisjes in blik en hout liggen ruim verspreid op een plateau achter een bergflank. Wij zijn blijkbaar de enige gasten voor de Gîte de Montagne, wat basic als slaapgelegenheid. Even verder ligt de Auberge du Bronchard in een kraaknet nieuw gebouw. Mevrouw Robert, de uitbaatster van de Gîte de Montagne, kookt 's avonds voor ons. Ze woont wat afgelegen aan de rand van het dorp. Het paadje naar haar woning is een belevenis op zich: tussen rotsen kom je aan de ingang van de tuin. Planten en bomen groeien er weelderig. Ik bots met mijn hoofd tegen een laaghangende chouchou, kippen vluchten voor de voeten weg, wat verder knort het varken. Terwijl ik voor de automatische regeninstallatie opzij ga, loop ik pal op de ladder die tegen de bananenboom staat. Op het overdekte terras met uitzicht op een schitterende sterrenhemel, serveert ze eerst het aperitief: rhum arrangé. Dit goedje bestaat uit rhum, suikerriet, kruiden of bloemen en tropische vruchten als mango, lychee of passievrucht. Voor het slaatje heeft ze vooral chouchou en tomaat gebruikt. De hoofdschotel bestaat uit een grote rijstschotel (zoals alle andere dagen trouwens) en pikante worst. Andere keren zijn kip, gestoofd vlees, vis of zeevruchten toegevoegd. Gestoofde groenten, vaak ook linzen komen tegelijk op tafel. Voor het dessert serveert mevrouw Robert verse bananen. De rest van de tros kunnen we meenemen voor de volgende dag.

Iets na de middag barst boven de Roche-Plate een onweer los. Regenjas-sen aan, van schuilen is er geen sprake. De route loopt hier ook twee keer door de rivier. Het maakt niet zoveel meer uit of we onze schoenen nog uittrekken. Marla ligt 500 meter hoger. Het verzadigingspunt van onze goretex is al lang bereikt, koud is het niet, we stomen eerder. Voor die avond hebben we gelukkig een kamertje gereserveerd voor ons tweeën. We hebben wat plaats om kleren te drogen.
Aan tafel, tussen de cari poulet en andere Franse gasten, zit Cécile, coördinatrice van een project voor uitbouw van kleinschalig toerisme. Zij bezoekt elke week een ander dorp in Mafate, steeds te voet, hoewel ze ook gratis met de helikopter meekan. "Alleen bij cyclonen blijf ik hier weg. Dina in 2002 zullen we ons nog lang herinneren: elektriciteit, telefoon en watervoorziening vielen voor verschillende dagen uit, oude cases créoles stortten in, oogsten werden vernield, de afdaling van Maïdo en het pad naar Cayenne zijn nog steeds niet hersteld..."
We lezen 's avonds in de Routard: "Cyclonen komen meestal voor tussen december en maart en worden zonder uitzondering aangekondigd. Het is een even sterke attractie als de vulkaan ..." De volgende dag klaart de lucht uit en raken onze spulletjes droog. We kiezen maar voor de vulkaan.

Om 5u45 sluipen we de Gîte de Montagne du Volcan uit, gewapend met een hoofdlampje, wat kleding en ontbijt. Het is nog pikdonker als we de caldeira afdalen naar de vlakte rond de vulkaan. Wij zijn hier niet de eersten, in de verte zijn nog enkele lampjes te onderscheiden.
Het pad naar de Piton de la Fournaise loopt over grillig zwart vulkanisch gesteente, eerst langs enkele oude kraters. Dan klimt het zo'n 400 meter naar de rand van de actieve kraters. We lopen errond, enkele tientallen meters onder de rand, maar voor het uitzicht op de massa lava ook soms op de rand. Twee kraters waren de laatste decennia nog actief: Bory en Dolomieu. Vooral de pruttelende massa maakt indruk.
Om 9u30 zijn we de krater rond en willen we onze terugweg aanvatten. Een mensenstroom is ondertussen in onze richting op gang gekomen; helaas zullen ze niets meer zien. Zeer onverwacht slaat het weer om en raakt het hele landschap in wolken ondergedompeld. Het pad volgen is geen probleem, om de 2 meter staat er een dikke streep, maar even verder wordt alles grijs...

Situering: Réunion ligt ten oosten van Madagascar, Indische Oceaan, en telt 800.000 inwoners. Reken 10 tot 12 uur vliegen van Parijs tot Saint-Denis, de hoofdstad.
Seizoenen: Januari tot maart: zomers, tot 40 ° aan de kust, kans op cyclonen en heel veel neerslag. April tot september: merkelijk droger, noe warm aan de kust, in de bergen soms frisjes. In juli en augustus betaal je de maximumprijs voor je verplaatsing en is het bijzonder druk in de gîtes. Reserveer dus lang vooraf. De beste maanden voor een trekking zijn mei en juni. Oktober tot december: lente, planten en bloemen in topvorm. December is de fruitmaand, maar zeer druk, warm en nat.
Reisgidsen en kaarten: Le Guide du Routard, Réunion: het meest aangewezen om je reis te plannen. Lonely Planet, Mauritius, Réunion & Seychelles. Topo-guide R1 / R2 L'île de la Réunion, Réf 974. IGN La Réunion, 1:100.000 (bevat de belangrijkste wandelpaden). IGN Top 25, nrs. 4401RT tot 4406RT, 1/25.000. van Marc Vandoren

• Berichten wandelaars
• Accommodatie aanmelden
• International Innkeepers Exchange

Voorheen was L'Etoile een toeristisch Hotel met een prachtig park eromheen langs de rand van de rivier Allier gelegen in La Bastide-Puylaurent tussen de Lozère, de Ardèche en de Cevennen in de bergen van Zuid Frankrijk. Kruising van de GR®70 Stevenson route, GR®7, GR®72, Le Cévenol, GR®700 Regordane Weg (St Gilles), Margeride, GR®470 Sentier des Gorges de l'Allier, Montagne Ardéchoise en veel kleine Routepaden.

Copyright©gr-infos.com (Autorisation d'utilisation uniquement à usage privé)